West Maas en Waal

Het was dinsdagochtend en met een hand vol bonnen ging ik voor mijn baas op pad. Ik belde aan en een vrouw deed open. "Ik woon hier niet, maar mijn moeder"zei ze.

Eenmaal binnen liep ik door naar de huiskamer waar moeder aan een tafel zat. Mevrouw leek bedroefd. Ik vroeg nadat ik me had voorgesteld: "Wat is de klacht?". "mijn keukenkraan lekt en het zit me overal tegen" zei ze. Nadat ik mijn werk gedaan had ging ik aan tafel zitten om de bonnen in te vullen. Wij raakten spoedig aan de praat.

Mevrouw verlelde dat ze enige tijd geleden op de fiets was aangereden door een scooter waardoor ze flink was gevallen. De scooter was doorgereden en mevrouw heeft ongeveer 20 minuten op straat gelegen waarbij er een auto voorbij kwam. De bestuurder keek wel maar reed toch door. Gelukkig stopte er na 20 minuten een auto en een meneer schoot te hulp. Haar heup lag gedraaid en het zag er niet goed uit. De ambulance werd gebeld en mevrouw ging naar het ziekenhuis.

Eenmaal uit het ziekenhuis kreeg mevrouw fysiotherapie, 7 keer werd er gezegd en 'de volgende behandelingen moet je zelf betalen'. Van een pensioentje en AOW kon ze dat niet.

Nu zit ze de hele dag op een stoel en tegen mij vertelt ze dat ze hierdoor waarschijnlijk in een rolstoel terecht komt. Ik vroeg me hardop af of er met al die miljarden die bij de verzekeraars op de planken liggen dan geen oplossing is. Nee, antwoordde ze en ze vroeg zich af 'hoe moet het verder?'. Ook haar dochter, die zelf gehandicapt is, vindt de situatie schandalig en vraagt zich af of ze het allemaal wel aankan.

Ik moest weer verder met mijn werk en dacht op dat moment aan al die andere mensen dier er ook zo voorstonden. Bij heel diep nadenken vraag ik me af wat Nederland te wachten staat en vooral deze mensen die niet kapitaalkrachtig genoeg zijn om goed voor zichzelf te kunnen zorgen.

Maar er is één pluspunt: Volgens Mark Rutte is er in Nederland niets aan de hand. Zou hij dat bedoelen met de participatiesamenleving?

Wij houden onze harten vast.

Herman van Ooijen.